Witte jassen, pepernoten en weekendrust
Gisteren was weer een drukke dag. Rond een uur of 4 was ik al wakker. En dan 4 uur met honger moeten wachten op ontbijt. Niet simpel, maar bij het aanzicht van het heerlijke ziekenhuisontbijt vergeet je dan toch snel die honger. ;)
Na het ontbijt het vanzelfsprekende 'onderhoudspersoneel': de schoonmaak, de ophaal van de ontbijtspullen, het opmaken van het bed, het controleren van al die dingen op mijn hoofd, de bloeddruk, het doorspuiten van de waaknaald,... Aan de lopende band komen ze binnen schuifelen, allemaal in witte jas, zich niet voorstellen en de een trekt zich al meer aan van het feit dat er een persoon voor hem/haar/* zit in plaats van een nummer dan dat de ander doet.
De eerste witte jas met een voor mij niet routine opdracht was de laborant. Snel gepiept overigens. Naald erin, buisjes eraan en duwen op het gaatje. Overigens, wist je dat het het ongelooflijk belangrijk is dat je NIET je arm dubbelvouwt? Ik wist dat dus niet, en zo leren we elke dag weer bij.
Vervolgens viel assistent neuroloog binnen. Ze deed de rondes en ook al had ik de vragenlijst voor de opname (medische voorgeschiedenis (wel en niet epilepsie gerelateerd), individueel en familiaal, medicatie heden en verleden, reeds gebruikte behandelmethoden, medicijnen, effecten en bijwerkingen etc.) behoorlijk nauwkeurig, gedetailleerd en uitgebreid ingevuld er bleven toch nog wat vragen over. Uiteindelijk werd het eerder een wederzijds gesprek met vragen en antwoorden langs beiden kant met als afronding een neurologisch onderzoek. Of ik goed wandel, mijn neus aan kan raken, mijn reflexen aan kan raken etc.
De neuroloog was nog niet koud de deur uit of de psychiaters stonden voor de deur. Dit keer met twee personen. Of ik nogmaals even uit de doeken wilde doen hoe mijn epilepsie is begonnen, wat voor impact het heeft op mijn levenskwaliteit. Aan het einde kreeg ik een vragenlijsten in te vullen. Maar met de geruststelling dat in de loop van de middag de mannelijke psychiater van het duo nog eens langs zou komen voor bijkomende vragen en nog andere vragenlijsten. Nou, nou wat had ik er al veel zin in. :/
Gelukkig kreeg ik al snel een bezoek van mijn eigen neuroloog. Dat gesprek kreeg al snel een hoog koffieklets-gehalte met een serieuze ondertoon over mogelijke uitkomsten van deze week. Mogelijke behandelopties, wat is de situatie van de epilepsie op dit moment etc. Helaas zie ik haar de rest van de week niet, ze gaat met haar man, en haar nieuwe kapsel een weekje naar haar thuisland.
Tot slot kreeg ik opnieuw bezoek van psychiatrie, zoals beloofd. Om bijkomende vragen te stellen die ze 's morgens waren vergeten. En om te controleren of ik niet schizofreen, bipolair, manisch, ... ben. Eigenlijk is de hoofdvraag: is de patiënt (ik dus) handels- en wilsbekwaam om zelf besluiten te nemen. En begrijpt de patiënt bovendien voldoende alle stappen die worden ondernomen in het hele proces. Niet iets waar ik mij zorgen over moet maken denk ik.
Ergens tussen al deze witte jassen dragers en de psychiaters door kreeg ik ook nog bezoek. De lader van mijn GSM was ik thuis vergeten en Olivier had iemand gevonden die toch met onze auto naar de Ikea ging. Dus plots was daar weer de bereikbaarheid.
Toen ik eindelijk in bed lag kreeg ik ineens de mededeling dat mijn slaap-waak 24-uur was vervroegd. Not cool. Want aangezien ze willen dat dan er iemand bij je is zat ik wel even met een probleem. Een slaap-waak? Hierbij is het de bedoeling dat er slaapdeprivatie gestimuleerd wordt door vanaf een bepaalde ochtend zo lang mogelijk wakker te blijven. Hierdoor hopen de artsen door middel van vermoeidheid aanvallen te triggeren.
Deze morgen was en zware ochtend. Stuk beter geslapen dan van donderdag op vrijdag. De halve Rivotril zal hebben geholpen. Beetje jammer dat ik nog niet wakker was en de verpleging hupsakee binnen kwam gevlogen. Wat ik zeg, een nummertje, met weinig oog voor persoonlijke gewoontes die juist bij epilepsie zoveel kunnen zeggen en zo'n grote trigger kunnen zijn.
Bij het afruimen van mijn ontbijt heb ik een consult met de neuroloog gevraagd. Omdat het weekend is zitten alle duurbetaalde mensen thuis dus kreeg ik de hoofdverpleegkundige. Heel duidelijk heb ik gezegd dat omwille van logistieke redenen het niet mogelijk is vanavond iemand bij mij te hebben om mij wakker te houden. En dat ik mijzelf echt niet wakker kan houden. Dat in belang van onderzoeksresultaten ik het niet vanavond maar morgen wil doen. De boodschap was fel, helder en duidelijk. Wellicht weinig subtiel, tactisch of vriendelijk. Maar ik vrees dat ik daar per dag minder toe in staat zal zijn. Het resultaat? Vanaf morgenochtend zolang mogelijk wakker blijven. En mijn nachtbrakerzus Carien en Olivier zullen daar bij komen helpen!
Verder kreeg de medisch rustige zaterdag een zeer positieve noot door mama en Sophie die langskwamen met champagnepils, kruidnootjes, bolussen en een kaart van mijn grootouders.
Na het ontbijt het vanzelfsprekende 'onderhoudspersoneel': de schoonmaak, de ophaal van de ontbijtspullen, het opmaken van het bed, het controleren van al die dingen op mijn hoofd, de bloeddruk, het doorspuiten van de waaknaald,... Aan de lopende band komen ze binnen schuifelen, allemaal in witte jas, zich niet voorstellen en de een trekt zich al meer aan van het feit dat er een persoon voor hem/haar/* zit in plaats van een nummer dan dat de ander doet.
De eerste witte jas met een voor mij niet routine opdracht was de laborant. Snel gepiept overigens. Naald erin, buisjes eraan en duwen op het gaatje. Overigens, wist je dat het het ongelooflijk belangrijk is dat je NIET je arm dubbelvouwt? Ik wist dat dus niet, en zo leren we elke dag weer bij.
Vervolgens viel assistent neuroloog binnen. Ze deed de rondes en ook al had ik de vragenlijst voor de opname (medische voorgeschiedenis (wel en niet epilepsie gerelateerd), individueel en familiaal, medicatie heden en verleden, reeds gebruikte behandelmethoden, medicijnen, effecten en bijwerkingen etc.) behoorlijk nauwkeurig, gedetailleerd en uitgebreid ingevuld er bleven toch nog wat vragen over. Uiteindelijk werd het eerder een wederzijds gesprek met vragen en antwoorden langs beiden kant met als afronding een neurologisch onderzoek. Of ik goed wandel, mijn neus aan kan raken, mijn reflexen aan kan raken etc.
De neuroloog was nog niet koud de deur uit of de psychiaters stonden voor de deur. Dit keer met twee personen. Of ik nogmaals even uit de doeken wilde doen hoe mijn epilepsie is begonnen, wat voor impact het heeft op mijn levenskwaliteit. Aan het einde kreeg ik een vragenlijsten in te vullen. Maar met de geruststelling dat in de loop van de middag de mannelijke psychiater van het duo nog eens langs zou komen voor bijkomende vragen en nog andere vragenlijsten. Nou, nou wat had ik er al veel zin in. :/
Gelukkig kreeg ik al snel een bezoek van mijn eigen neuroloog. Dat gesprek kreeg al snel een hoog koffieklets-gehalte met een serieuze ondertoon over mogelijke uitkomsten van deze week. Mogelijke behandelopties, wat is de situatie van de epilepsie op dit moment etc. Helaas zie ik haar de rest van de week niet, ze gaat met haar man, en haar nieuwe kapsel een weekje naar haar thuisland.
Tot slot kreeg ik opnieuw bezoek van psychiatrie, zoals beloofd. Om bijkomende vragen te stellen die ze 's morgens waren vergeten. En om te controleren of ik niet schizofreen, bipolair, manisch, ... ben. Eigenlijk is de hoofdvraag: is de patiënt (ik dus) handels- en wilsbekwaam om zelf besluiten te nemen. En begrijpt de patiënt bovendien voldoende alle stappen die worden ondernomen in het hele proces. Niet iets waar ik mij zorgen over moet maken denk ik.
Ergens tussen al deze witte jassen dragers en de psychiaters door kreeg ik ook nog bezoek. De lader van mijn GSM was ik thuis vergeten en Olivier had iemand gevonden die toch met onze auto naar de Ikea ging. Dus plots was daar weer de bereikbaarheid.
Toen ik eindelijk in bed lag kreeg ik ineens de mededeling dat mijn slaap-waak 24-uur was vervroegd. Not cool. Want aangezien ze willen dat dan er iemand bij je is zat ik wel even met een probleem. Een slaap-waak? Hierbij is het de bedoeling dat er slaapdeprivatie gestimuleerd wordt door vanaf een bepaalde ochtend zo lang mogelijk wakker te blijven. Hierdoor hopen de artsen door middel van vermoeidheid aanvallen te triggeren.
Deze morgen was en zware ochtend. Stuk beter geslapen dan van donderdag op vrijdag. De halve Rivotril zal hebben geholpen. Beetje jammer dat ik nog niet wakker was en de verpleging hupsakee binnen kwam gevlogen. Wat ik zeg, een nummertje, met weinig oog voor persoonlijke gewoontes die juist bij epilepsie zoveel kunnen zeggen en zo'n grote trigger kunnen zijn.
Bij het afruimen van mijn ontbijt heb ik een consult met de neuroloog gevraagd. Omdat het weekend is zitten alle duurbetaalde mensen thuis dus kreeg ik de hoofdverpleegkundige. Heel duidelijk heb ik gezegd dat omwille van logistieke redenen het niet mogelijk is vanavond iemand bij mij te hebben om mij wakker te houden. En dat ik mijzelf echt niet wakker kan houden. Dat in belang van onderzoeksresultaten ik het niet vanavond maar morgen wil doen. De boodschap was fel, helder en duidelijk. Wellicht weinig subtiel, tactisch of vriendelijk. Maar ik vrees dat ik daar per dag minder toe in staat zal zijn. Het resultaat? Vanaf morgenochtend zolang mogelijk wakker blijven. En mijn nachtbrakerzus Carien en Olivier zullen daar bij komen helpen!
Verder kreeg de medisch rustige zaterdag een zeer positieve noot door mama en Sophie die langskwamen met champagnepils, kruidnootjes, bolussen en een kaart van mijn grootouders.
Reacties
Een reactie posten